The Wall
Pink Floyd – 1979
Concept album to album płytowy, w którym wszystkie utwory przyczyniają się do nadawania znaczenia jako całości, często obracając się wokół jednego tematu lub rozwijając historię, która może być instrumentalna, kompozycyjna lub liryczna. Krótko mówiąc, słuchanie całego albumu jest jak śledzenie historii, jak oglądanie filmu, a więc jest to prawdziwa medytacja, refleksja, pogłębienie.
Okładka albumu była pierwotnie tylko ścianą; miała sprawiać wrażenie, że za ścianą może znajdować się nic lub że to my jesteśmy więźniami przed ścianą i nie zauważyliśmy tego, bo niczego nie widzimy. Niestety, wytwórnia płytowa Harvest nie zaakceptowała tej idei i zobowiązała - z racji reklamowych i sprzedażowych - do umieszczenia nazwy albumu i grupy. Pink Floyd zostali zmuszeni do upstrzenia ściany, która sama miałaby większy sens i przekaz.
PINK TO HISTORIA KAŻDEGO Z NAS
Album obejmuje historię chłopca od najmłodszych lat jego życia, opowiedzianą w piosenkach. Chłopiec nazywa się Pink. Jest to fikcyjna postać, w której ukrywają się elementy biografii Rogera Waters'a (basisty Pink Floyd). W dzieciństwie Pink traci ojca; kradnie mu go wojna, tak jak nam ojcòw kradnie praca. Pozostajemy ofiarą samotnej, smutnej, sfrustrowanej i nadopiekuńczej matki, która jest symbolem szkoły, religii i społeczeństwa, które urabiają nas i kastrują swoimi modelami, systemem edukacyjnym wytwarzającym znormalizowane i uległe umysły i traktującym młodych ludzi jak nieożywione klawisze. Pink po ciężkich próbach staje się światowej sławy gwiazdą rocka, ale ten sukces właśnie zrobił z niego obiekt handlu. Aby się bronić, Pink tworzy MUR w nadziei, że może się ochronić, tak jak my; mur złożony z pracy, z żony, z kariery, z dzieci, z krótkotrwałych związków romantycznych, z ulotnej sławy i ludzkiego niezadowolenia. Ale w końcu odkrywa, że ten mur go nie chroni, ale izoluje, zamyka go w więzieniu, a każda cegła reprezentuje nieprzyjemne wydarzenie, które mur wzmacnia i podnosi, aż stanie się nieprzenikniony.
IN THE FLESH
Album otwiera utwór In The Flesh, preludium do życia Pink, zaproszenie do zajęcia miejsca na scenie ludzkiej egzystencji. Kurtyna się otwiera. Jeśli chcemy zobaczyć przedstawienie, musimy to zrobić in the flesh: w ciele i krwi. In The Flesh? To pytanie. Trzeba naprawdę zostać? Jeśli odpowiedź brzmi tak, wyrzućmy maskę i przebrania i zobaczmy, co skłoniło Pink do zbudowania Ściany:
So ya thought ya
Might like to go to the show?
To feel the warm thrill of confusion
That space cadet glow
Tell me, is something eluding you, sunshine?
Is this not what you expected to see?
If you wanna find out what's behind these cold eyes
You'll just have to claw your way through this disguise
Lights!
Turn on the sound effects
Action!
Drop it, drop it on 'em, drop it on them!
THE THIN ICE
Ta piosenka opowiada o dzieciństwie Pink, o tym, jak położono fundamenty, by tak rzec, bardzo głębokiej traumy u tego dziecka. Matka kładzie pierwsze cegły, chroniąc dziecko, programując jego mózg: ma bać się życia.
„Cienki lód” ("thin ice") reprezentuje krótki i delikatny okres niewinności, jaki przechodzą wszyscy ludzie w ich życiu; nadal nie można zrozumieć cierpienia, a wszyscy go unikają. Pink widzi, jak jego ojciec odchodzi na wojnę i nigdy więcej go nie zobaczy. Życie jest jak jazda na łyżwach po warstwie lodu, która nie pozwala zobaczyć czarnego oceanu ukrytego tuż poniżej. Matka próbująca chronić Pink przed okrutnym światem czyni go słabym, przerażonym, robi z niego cienki lód gotowy do złamania, gdy tylko pozna świat. Piosenka wyraźnie mówi o traumach, które niesiemy przez całe życie „Wlokąc za sobą niemy wyrzut miliona oczu pełnych łez”….
Momma loves her baby
And daddy loves you too
And the sea may look warm to you babe
And the sky may look blue
Ooh baby
Ooh baby blue
Ooh babe
If you should go skating
On the thin ice of modern life
Dragging behind you the silent reproach
Of a million tear-stained eyes
Don't be surprised when a crack in the ice
Appears under your feet
You slip out of your depth and out of your mind
With your fear flowing out behind you
As you claw the thin ice
ANOTHER BRICK IN THE WALL 1-2 AND
THE HAPPIEST DAYS OF OUR LIVES
Pink, dorasta i zdaje sobie sprawę, że jego ojciec zginął na wojnie. To go moralnie niszczy i powoduje, że zaczyna budować "The Wall", Ścianę. Pink wydaje się rozmyślać, aż pyta ojca co mu zostawił poza kilkoma zdjęciami i wspomnieniami matki. “Dad, what you’d leave behind for me?” Wtedy pojawia się głęboki protest, krzyk przeciwko matce - społeczeństwu, przeciwko rządowi - ojcu, którzy uważają nas za cegły, z których budują świat bez nas poprzez sztywną, sklerotyczną, pustą i fałszywą edukację. Piosenka rozpoczyna się odgłosem helikoptera, który nie jest już dziecięcą zabawką, ale strachem przed pościgiem jeśli nie będziemy posłuszni systemowi. Dlatego głos nauczyciela w szkole ma ten sam ton, co dowòdcy wrzeszczącego na swe wojska. Pink nadal zastanawia się... jak niektórzy profesorowie używają sarkazmu i arogancji, by drażnić dzieci, wytykając ich słabości, jedyny sposób, w jaki pokazują swoją domniemaną moc. Najprawdopodobniej ich życie poza szkołą jest takie samo, jak dzieci w szkole, jeśli nie gorsze: chociażby poniżani i niekochani przez żony będą coraz bardziej dawać sobie upust na biednych dzieciach.
We don't need no education
We don't need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teacher, leave them kids alone
Hey, teacher, leave them kids alone
All in all it's just another brick in the wall
All in all you're just another brick in the wall
We don't need no education
We don't need no thought control
No dark sarcasm in the classroom
Teachers, leave them kids alone
Hey, teachers, leave those kids alone
All in all you're just another brick in the wall
All in all you're just another brick in the wall
Wrong, do it again
If you don't eat yer meat, you can't have any pudding
How can you have any pudding if you don't eat yer meat?
You! Yes, you behind the bikesheds, stand still laddy!
Piosenka natychmiast staje się hymnem przeciwko szkole znienawidzonej przez Watersa, przeciw miejscu, w którym dzieci duszą się bezowocnym nauczaniem, kontrolą i surową dyscypliną.
When we grew up and went to school
There were certain teachers who would
Hurt the children any way they could
By pouring their derision
Upon anything we did
And exposing every weakness
However carefully hidden by the kids
But in the town it was well known
When they got home at night, their fat and
Psycopathic wives would thrash them
Within inches of their lives
MOTHER
Ta piosenka jest pomnikiem; jest pełzającym łamaniem się w sprzecznych emocjach: Pink pragnie wolności, ale potrzebuje ochrony; to przejście od okresu dzieciństwa do okresu dorastania. Jest to więc spokojna, intensywnie słodka ballada, ale jej słowa to otwarte rany. Pink bombarduje matkę egzystencjalistycznymi pytaniami, ale ona napełnia go niepewnością, oferując mu tylko rodzaj zniewolonej miłości, stając się największą cegłą Ściany Pink. Przed tą ogromną miłością Pink zadaje sobie w końcu pytanie: "Mother, did it need to be so high"... Czy Ściana musi być aż tak wysoka, aby dusić? Czy zatem ta miłość nie jest zwyczajnie prostym matczynym egoizmem? Jej nadmierna i obsesyjna miłość ma tragiczne konsekwencje dla psychiki Pink ("Mother's gonna make all of your nightmares come true").
Mother do you think they'll drop the bomb
Mother do you think they'll like the song
Mother do you think they'll try to break my balls
Ooooh aah, Mother should I build a wall
Mother should I run for president
Mother should I trust the government
Mother will they put me in the firing line
Ooooh aah, is it just a waste of time
Hush now baby don't you cry
Mama's gonna make all of your
Nightmares come true
Mama's gonna put all of her fears into you
Mama's gonna keep you right here
Under her wing
She won't let you fly but she might let you sing
Mama will keep baby cosy and warm
Ooooh Babe Ooooh Babe Ooooh Babe
Of course Mama's gonna help build the wall
Mother do think she's good enough for me
Mother do think she's dangerous to me
Mother will she tear your little boy apart
Oooh aah, mother will she break my heart
Hush now baby, baby don't you cry
Mama's gonna check out all your girl friends for you
Mama won't let anyone dirty get through
Mama's gonna wait up till you come in
Mama will always find out where
You've been
Mamma's gonna keep baby healthy and clean
Ooooh Babe Ooooh Babe Ooooh Babe
You'll always be a baby to me
Mother, did it need to be so high.
GOODBYE BLUE SKY
Wprowadzenie to śpiew ptaków i fraza: "Look mummy, there's an aeroplane up in the sky!", wymòwiona przez dziecko (małego Harry'ego Waters'a, dwuletniego synka Rogera Watersa). Jest to piosenka, w której Pink patrzy na niebo, na którym samoloty zabiorą go w inne miejsce w poszukiwaniu sławy. Jest to to samo niebo, które widziało jego ojca ginącego na wojnie. Goodbye Blue Sky to wspaniała paralela między niebem, na którym można czytać obietnice i życzenia, a niebem czasu wojny.
Look mummy, there's an aeroplane up in the sky
Ooh
Did you see the frightened ones?
Did you hear the falling bombs?
Did you ever wonder why we had to run for shelter when the
Promise of a brave new world unfurled beneath a clear blue
Sky?
Ooh
Did you see the frightened ones?
Did you hear the falling bombs?
The flames are all long gone, but the pain lingers on
Goodbye, blue sky
Goodbye, blue sky
Goodbye
Goodbye
The eleven fifteen from Newcastle is now approaching
The eleven eighteen arrival
EMPTY SPACES
Pustki Pink to rosnąca samotność, nawyk wypełniania ich przez rozmowę z kimś. Tutaj Waters rozmawia także i przede wszystkim z Sydem Barrettem i jego pustką, pomiędzy narkotykami a problemami osobistymi, które dziesięć lat wcześniej popchnęły Syda w kierunku choroby psychicznej, a potem poza zespòł. W piosence jest ukryte przesłanie, które nie jest tym, czym się wydaje, recytowane w odwrotnej kolejności przez Roger'a Waters'a. W tamtym czasie istniała również moda na zostawianie zaszyfrowanych wiadomości na płytach rockowych, i Pink Floyd również zechciał wnieść w to swój wkład: „Witaj obserwatorze… Gratulacje. Właśnie odkryłeś tajną wiadomość. Proszę o przesłanie odpowiedzi do Starego Pink, na adres Funny Farm, Chalfont... " W tym momencie Pink odbiera telefon od żony. Pink, teraz już dorosły, jest żonaty, ale ma problemy z żoną spowodowane Ścianą, teraz prawie ukończoną, a która oddziela go od społeczeństwa. Old Pink to bez wątpienia założyciel Pink Floyd (Syd Barrett), który trafił do zakładu (Funny Farm)...
What shall we use
To fill the empty spaces
Where we used to talk?
How shall I fill
The final places?
How should I complete the wall
YOUNG LUST
Piosenka ma styl nawiązujący do hard rocka i z tego powodu różni się od reszty twórczości Pink Floyd, która ma zdecydowanie progresywny styl.
Tekst opowiada, że Pink wyjechał do Stanów Zjednoczonych i został gwiazdą rocka, w wyniku czego jest nieustannie molestowany przez groupies, dziewczyny, które oddają się seksualnie swoim muzycznym idolom. Ale Pink nie wie jak odnosić się do ludzi, czuje, że potrzebuje kobiety, aby poczuć się jak mężczyzna po latach życia za Ścianą matki. Pragnienie "brudnej" dziewczyny (“I need a dirty woman, I need a dirty girl”), lekkiej historii. Jest to być może znak, że Pink utknął w kryzysie małżeńskim, jak gwiazdy rocka często daleko od domu. Piosenka kończy się, gdy żona szuka męża przez telefon (przeplata się z piosenką Empty Space, w której dzwoniła żona Rogera, Carolyne). Męski głos w słuchawce telefonu na końcu piosenki wskazuje, że związek Pink z jego żoną zmierza ku ruinie; to męski głos dotrzymywał towarzystwa jego żonie. W tym momencie Pink traci rozum.
I am just a new boy
Stranger in this town
Where are all the good times?
Who's gonna show this stranger around?
Ooh, I need a dirty woman
Ooh, I need a dirty girl
Will some woman in this desert land
Make me feel like a real man?
Take this rock and roll refugee
Ooh, baby set me free
Ooh, I need a dirty woman
Ooh, I need a dirty girl
Ooh, I need a dirty woman
Ooh, I need a dirty girl
Hello?
Yes, a collect call for Mrs. Floyd from Mister Floyd
Will you accept the charges from United States?
Oh, he hung up, that's your residence, right? I wonder why he hung up?
Is there supposed to be someone else there besides your wife there to answer?
Hello?
This is United States calling, are we reaching
See he keeps hanging up, and it's a man answering
ONE OF MY TURNS
Jest to wspaniały utwór, który przeplata urywki klasyczne takie jak walc, z partiami czysto rockowymi i prawdopodobnie jest inspirowany piosenką George'a Harrisona "I Me Mine". Dowiedziawszy się o zdradzie swojej żony, Pink zaprasza groupie do swojego mieszkania. Ona stara się zwrócić na siebie uwagę Pink, ale ten jej nie słucha, gdy myśli o końcu związku z żoną; patrzy niewidzącym wzrokiem na pustkę telewizora. To czarna, pesymistyczna, nihilistyczna piosenka; Pink myśli nawet o zabiciu dziewczyny lub popełnieniu samobójstwa: “Would you like to learn to fly? Would’ya? Would you like to see me try?”. Gdy dziewczyna bezustannie poszukuje jego atencji, Pink w przypływie złości niszczy mieszkanie i zmusza ją do ucieczki. Wreszcie, gdy dziewczyna uciekła, Pink melancholijnym tonem wykrzykuje: „dlaczego uciekasz?”...
Oh my God! What a fabulous room
! Are all these your guitars?
This place is bigger than our apartment!
Uh, can I get a drink of water?
You want some, huh?
Oh wow, look at this tub, do you wanna take a bath?
What are you watching?
Hello?
Are you feeling okay?
Day after day, love turns grey
Like the skin of a dying man
And night after night, we pretend it's all right
But I have grown older
And you have grown colder
And nothing is very much fun anymore
But I can feel one of my turns coming on
I feel, cold as a razor blade
Tight as a tourniquet
Dry as a funeral drum
Run to the bedroom
In the suitcase on the left you'll find my favourite axe
Don't look so frightened, this is just a passing phase
One of my bad days
Would you like to watch TV?
Or get between the sheets?
Or contemplate the silent freeway?
Would you like something to eat?
Would you like to learn to fly? Would you?
Would you like to see me try?
Oh, no
Would you like to call the cops?
Do you think it's time I stopped?
Why are you running away?
DON'T LEAVE ME NOW
Pink błaga żonę, by go nie opuszczała. Wyobraźmy sobie wstyd bycia postrzeganym przez przyjaciół jako osobę zdradzoną, a także strach przed zdradą innych. Pink od tego momentu nigdy nie opuści pokoju hotelowego. Rozumie, że jest samotny i zamyka się w najokropniejszej ścianie, jaka istnieje: narkotykach.
Poniższe sceny są mieszanką animacji i rzeczywistości: podczas gdy Pink ogląda film The Dam Busters, na ścianie pojawia się cień jego idącej żony. Cień zamienia się w postać podobną do modliszki, która czasami powraca do postaci kwiatu-sromu. Pink, przestraszony, chroni się w kącie pokoju; wszystko to przeplata się ze scenami, w których jego żona jest filmowana podczas stosunku seksualnego ze swoim kochankiem. Pink pozostaje przerażony w kącie swojej sypialni.
Ooh, babe
Don't leave me now
Don't say it's the end of the road
Remember the flowers I sent
I need you, babe
To put through the shredder in front of my friends
Oh, babe
Don't leave me now
How could you go?
When you know how I need you
(Need you, need you, need you, need you, need you, need you)
To beat to a pulp on a Saturday night
Oh, babe
Don't leave me now
GOODBYE CRUEL WORLD
Piosenka opisuje desperacką reakcję Pink, gdy jest świadkiem ukończenia „psychologicznej ściany” oddzielającej go od społeczeństwa i uniemożliwiającej spokojne życie; jest świadomy swojej izolacji i zdesperowany nie może się powstrzymać przed pożegnaniem się z całym światem.
Goodbye cruel world
I'm leaving you today
Goodbye
Goodbye
Goodbye
Goodbye all you people
There's nothing you can say
To make me change
My mind
Goodbye
HEY YOU
Hey You to pierwsza próba ponownego nawiązania kontaktu z rzeczywistością, piosenka stanowi punkt przejścia od izolacji bohatera do momentu, w którym obejmuje on faszystowski ruch Robaków (The Worms), który można uznać za personifikację szaleństwa, ponieważ słowo "robak" wskazuje w innych fragmentach na samotność, która zjadła mózg Pink - "and the worms ate into his brain" (narkotyk doprowadził Syd'a Barrett'a do szaleństwa). Hej You to wołanie Pink o pomoc dla każdego, kto je słyszy, dla kogokolwiek za Ścianą (ogólne „hey you”).
Hey you, out there in the cold
Getting lonely, getting old
Can you feel me?
Hey you, standing in the aisles
With itchy feet and fading smiles
Can you feel me?
Hey you, don't help them to bury the light
Don't give in without a fight
Hey you out there on your own
Sitting naked by the phone
Would you touch me?
Hey you with you ear against the wall
Waiting for someone to call out
Would you touch me?
Hey you, would you help me to carry the stone?
Open your heart, I'm coming home
But it was only fantasy
The wall was too high
As you can see
No matter how he tried
He could not break free
And the worms ate into his brain
Hey you, out there on the road
Always doing what you're told
Can you help me?
Hey you, out there beyond the wall
Breaking bottles in the hall
Can you help me?
Hey you, don't tell me there's no hope at all
Together we stand, divided we fall
IS THERE ANYBODY OUT THERE
Ale to wszystko nie wystarcza, wydaje się bezużyteczne, ponieważ Pink woła, ale nikt nie odpowiada: Is There Anybody Out There? Czujemy się samotni w nieskończoności, zagubieni w absolucie.
"Well, only got an hour of daylight left. Better get started"
"Isn't it unsafe to travel at night?"
"It'll be a lot less safe to stay here, your father's gunna pick up our trail before long"
"Can Loca ride?"
"Yeah, I can ride, Margaret, time to go! Maigret, thank you for everything"
"Goodbye Chenga"
"Goodbye miss"
"I'll be back"
Is there anybody out there?
NOBODY HOME
Pink, za samotnością swojej psychologicznej ściany, opisuje swoje samotne życie. W rzeczywistości, nawet jeśli ma wszystko, wie, że próbując nawiązać kontakt z otoczeniem, zawiedzie. Pink rozmyśla o swojej codzienności, o złych nawykach, takich jak oparzenia papierosami i heroina, być może nawiązanie do masochizmu, do małych i bezużytecznych satysfakcji (“When I’m a good dog they sometimes trow me a bone in”).
Część piosenki opisuje stan umysłu Syd'a Barrett'a w 1967 roku, a David Gilmour przyznał, że piosenka opisuje to, czego doświadcza większość gwiazd rocka podczas swoich tras koncertowych. Wersety
«I got nicotine stains on my fingers. I got a silver spoon on a chain. Got a grand piano to prop up my mortal remains»
odnoszą się do Richard'a Wright'a (członek Pink Floyd), który w tamtych latach brał kokainę i uzależniał się od niej.
I've got a little black book with my poems in
Got a bag with a toothbrush and a comb in
When I'm a good dog, they sometimes throw me a bone in
I got elastic bands keepin' my shoes on
Got those swollen-hand blues
I got thirteen channels of shit on the T.V. to choose from
I've got electric light
And I've got second sight
I got amazing powers of observation
And that is how I know
When I try to get through
On the telephone to you
There'll be nobody home
I've got the obligatory Hendrix perm
And the inevitable pinhole burns
All down the front of my favorite satin shirt
I've got nicotine stains on my fingers
I've got a silver spoon on a chain
Got a grand piano to prop up my mortal remains
I've got wild staring eyes
And I've got a strong urge to fly
But I got nowhere to fly to
Ooh, babe when I pick up the phone
there's still nobody home
I've got a pair of Gohills boots
But I got fading roots
VERA
Piosenki Very Lynn, brytyjskiej piosenkarki czasòw wojny, wyrażały pragnienie powrotu z frontu do domu chłopców całych i zdrowych. W utworze "Vera" Roger Waters myśli o swoim ojcu i wydaje się pytać Verę, dlaczego jego ojciec nie wrócił („Vera! Vera! Co się z tobą stało?”). Pink, przygnębiony, wspomina swojego ojca, który zginął w bitwie podczas II wojny światowej i którego nigdy nie poznał.
Does anybody here remember Vera Lynn?
Remember how she said that
We would meet again
Some sunny day?
Vera, Vera
What has become of you
Does anybody else in here
Feel the way I do?
BRING THE BOYS BACK HOME
Bring the Boys Back Home rozpoczyna się ostatnimi nutami Very, kiedy bębny przerywają przytłumioną atmosferę. Po ośmiu "uderzeniach" trąbki rozpoczyna się śpiewana partia Rogera Watersa z towarzyszeniem orkiestry i chóru. Marsz wojskowy wyznacza kluczowe momenty Ściany: “Wrong! Do it again!” i “Time To Go!” nauczyciela, jego wskaźnik, operatorzy centrali, którzy mówią mu o zdradzie, “Are you feeling ok?” dziewczyny i nieskończone “Is there anybody out there” wydają się wirować w umyśle Pink.
Bring the boys back home
Bring the boys back home
Don't leave the children on their own, no, no
Bring the boys back home
Wrong, do it again
Time to go
Are you feeling okay?
There's a man answering, but he keeps hanging up
Is there anybody out there?
COMFORTABLY NUMB
Podróż Pink w przeszłość zostaje przerwana i jednocześnie zintensyfikowana, gdy jego menedżerowi udaje się dostać do pokoju hotelowego; Pink otrzyma dawkę środka uspokajającego, który wyciągnie go z wywołanego narkotykami złego samopoczucia, gwarantując, że nadal będzie mógł występować, tego samego wieczoru. Tło tej piosenki to prawdziwa historia Roger'a: podczas trasy koncertowej w 1977 roku lekarz musiał wstrzyknąć mu lek przeciw zapaleniu wątroby przed koncertem w Filadelfii. O tej trasie Waters powiedział: „To były najdłuższe dwie godziny w moim życiu, próbowałem występować, kiedy zaledwie mogłem podnieść ramiona”. Narkotyk sprawia, że jest się znieczulonym i przyjemnie niewrażliwym na wszelkie bodźce zewnętrzne. Utwór jest chwilą wyciszenia, satysfakcjonującej alienacji, która sprawia, że aż do finałowej solówki Pink nic nie czuje.
Hello? (Hello? Hello? Hello?)
Is there anybody in there?
Just nod if you can hear me
Is there anyone home?
Come on now
I hear you're feeling down
Well I can ease your pain
Get you on your feet again
Relax
I'll need some information first
Just the basic facts
Can you show me where it hurts?
There is no pain you are receding
A distant ship smoke on the horizon
You are only coming through in waves
Your lips move but I can't hear what you're saying
When I was a child I had a fever
My hands felt just like two balloons
Now I've got that feeling once again
I can't explain you would not understand
This is not how I am
I have become comfortably numb
I have become comfortably numb
THE SHOW MUST GO ON
W piosence „show” jest metaforą wskazującą na życie Pink, które musi toczyć się dalej, nawet jeśli jest odizolowane od społeczeństwa. Jednak stres, jaki niesie ze sobą ten wybór, powoduje halucynację, która zaczyna się w In the Flesh. Piosenka może być również interpretowana dosłownie, co oznacza, że nawet jeśli Pink jest czemuś przeciwny lub ma problemy ze zdrowiem, jest zmuszany przez swoich producentów do występu. Podczas ostatniego przebłysku jasności Pink zdaje sobie sprawę, że sam jest winien tej sytuacji. Miał wybór i nie powinien był pozwolić, by zmieniono go w ten sposób.
Ooh, ooh-hoo, ooh, ooh
(Ah-ah)
(Ah-ah)
(Ooh-ma, ah, ooh-pa) Must the show go on?
(Ooh-pa, take me home, take me home, take me home)
(Ooh-ma, let me go, let me go, let me go)
There must be some mistake, I didn't mean to let them
Take away my soul, am I too old, is it too late?
(Ooh-ma, ooh-pa) Where has the feeling gone?
(Ooh-ma, ooh-pa) Will I remember the song?
The show must go on
IN THE FLESH 2
Piosenka opowiada o nienawiści, która otacza Pink z powodu jego izolacji. Bohater, pogrążony w nieczułej paranoi i rozczarowany sobą, doznaje halucynacji wywołanej wcześniej zażywanymi narkotykami, w której staje się nazistowsko-faszystowskim dyktatorem na urojonym wiecu. Pink wyobraża sobie siebie podczas koncertu, śpiewającego przed wierną publicznością, z taką samą postawą jak u dyktatora przemawiającego do tłumu. Artysta każe swoim ludziom rzucić „o ścianę” wszystkich tych, których uważa za niegodnych (homoseksualistów, czarnoskórych, Żydòw, chłopaka „z pryszczami”, i innego, palącego marihuanę. Jako nowy Hitler pragnie nierealnego purytanizmu
So ya thought ya
Might like to
go to the show.
To feel that warm
thrill of confusion,
That space cadet glow.
I’ve got some bad news for you
sunshine,
Pink isn’t well,
he stayed back at the hotel
And they sent us along
as a surrogate band
We’re gonna find out
where you fans really stand.
Are there any queers
in the theater tonight?
Get them up against the wall.
Gainst the wall!
There’s one in the spotlight,
he don’t look right to me,
Get him up against the wall.
Gainst the wall!
That one looks Jewish!
And that one’s a coon!
Who let all of
this riff-raff into the room?
There’s one smoking a joint!
And another with spots!
If I had my way,
I’d have all of you shot!
RUN LIKE HELL
Tutaj rzeczywistość miesza się z jego halucynacjami: Pink wykorzystuje swoją sławę, by zostać dyktatorem i wysyła swoich zwolenników, którzy mają nazistowskie postawy, przeciwko biednym i bezbronnym ludziom. Żydzi i czarni widzą, jak ich domy i sklepy są niszczone. Jedna scena pokazuje białą dziewczynę i czarnego chłopaka, którzy siedzą na tylnym siedzeniu samochodu i są atakowani przez grupę kibiców Pink. Chłopak zostaje wyciągnięty z samochodu i pobity, a dziewczyna rozebrana i zgwałcona. Pink jest zamknięty w swojej wizjonerskiej wszechmocy spowodowanej narkotykami. To ostatnia cegła w ścianie Pink. Ale w piosence wyczuwa się strach przed byciem wolnym i powrotem w szpony matki (They're gonna send you back to mother in a cardboard box. You better run.).
Run, run, run, run, run, run, run, run
Run, run, run, run, run, run, run, run
You better make your face up in
Your favorite disguise
With your button down lips and your
Roller blind eyes
With your empty smile
And your hungry heart
Feel the bile rising from your guilty past
With your nerves in tatters
As the conch shell shatters
And the hammers batter
Down the door
You'd better run
Run, run, run, run, run, run, run, run
Run, run, run, run, run, run, run, run
You better sleep all day
And run all night
Keep your dirty feelings
Deep inside
And if you're taking your girlfriend
Out tonight
You'd better park the car
Well out of sight
'Cause if they catch you in the back seat
Trying to pick her locks
They're gonna send you back to mother
In a cardboard box
You better run
"Hey, open up! hahahahaha!
"Hammer, hammer"
WAITING FOR THE WORMS
Rozmawiając przez megafon z tłumem, Pink wyraźnie nawiązuje do myślenia nazistowskiego: nosi czarną koszulę, otwiera prysznice, włącza piece, a wszystko to z zamiarem „eksterminacji najsłabszych”. To nie przypadek, że na początku utworu Waters krzyczy po niemiecku: „Eins, zwei, drei, alle”... Ale w rzeczywistości Pink, w pokoju hotelowym, który stał się jego bunkrem, "czeka na robaki", to znaczy myśli zapewne, że zostanie tam na zawsze w oczekiwaniu, aż wszystko zniknie. Znieczulenie przez Doktora, wizja samego siebie nienawidzącego wszystkich. Wszystko znika.
Ooooh You cannot reach me now
Ooooh No matter how you try
Goodbye cruel world it's over
Walk on by
Sitting in a bunker here behind my wall
Waiting for the worms to come (Worms to come)
In perfect isolation here behind my wall
Waiting for the worms to come (Worms to come)
Will the Audience convene at one fifteen, outside Brixton town hall, where we will be going...
Waiting to cut out the deadwood
Waiting to clean up the city
Waiting to follow the worms
Waiting to put on a black shirt
Waiting to weed out the weaklings
Waiting to smash in their windows
And kick in their doors
Waiting for the final solution
To strengthen the strain
Waiting to follow the worms
Waiting to turn on the showers
And fire the ovens
Waiting for the queers and the coons
And the reds and the Jews
Waiting to follow the worms
Would you like to see Britannia
Rule again my friend
All you have to do is follow the worms
Would you like to send our coloured cousins
Home again my friend
All you need to do is follow the worms.
The Worms will convene outside Brixton Town Hall.
We'll be moving along at about 12 o'clock down Stockwell Road
{? and then we'll cross at?} {Abbot's Road}
And we'll be covering some distance, twelve minutes to three we'll be moving along Lambeth Road towards Vauxhall Bridge.
Now when we get to the other side of Vauxhall Bridge we're in Westminster {Borough } area.
It's quite possible we may encounter some Jew boys and from now on {? we've got to be careful?} by the way we go.
At eighteen after midday, {? we'll all be at Hyde Park! and there we'll continue?...}
Hammer, hammer...
The Wall, Concept Album /23 /
STOP
Pink, pogrążony w halucynacji, rozumie, że nie może kontynuować życia, które prowadzi (nawet jeśli jest artystą, w wyobraźni uważa się za nazistowsko-faszystowskiego przywódcę) oraz budowy swojej „ściany”. Wykrzykuje swoją wolę zmiany, wyobrażając sobie siebie w celi, czekającego na „proces” i osąd, który rozpocznie się w następnej piosence, The Trial. Pink jest zmęczony. Swym szaleństwem, całym tym dramatem, ścianą. Zmęczony wszystkim. Postanawia się poddać i przyznać się do winy (“Have I been guilty all this time?).
Więzienne drzwi otwierają się z brzękiem kluczy i ktoś zabiera Pink na jego osobisty dzień sądu.
Kluczowy moment w The Wall.
I want to go home
Take off this uniform and leave the show
And I'm waiting in this cell because I have to know
Have I been guilty all this time?
PS: godne uwagi jak ściana jest zwinięta w celę i na wierzchu wygląda jak pochwa; to podświadomie ocenia go jego matka w postaci modliszki. Cela jest łonem, z którego musi uciec.
THE TRIAL
Piosenka jest szczególnie interesująca, ponieważ została napisana w teatralnym stylu.Trial jest wewnętrznym egzaminem Pink, twarzą w twarz z jego przeszłością. To jego osobisty proces, w którym sam jest jednocześnie prokuratorem, sędzią i obrońcą. Pink jest oceniany za to, że „przyłapano go na gorącym uczynku: okazującego uczucia prawie ludzkiej natury”. Na pewno oznacza to, że Pink popełnił przestępstwo przeciwko sobie, przeciwko temu, czym się stał, próbując zachowywać się jak normalny człowiek, wyrwać się zza swojej „ściany”, ponosząc porażkę i stając się osobą, której nienawidzi najbardziej, podobną do tego, kto zabił jego ojca: do nazisty. Proces kończy się wyrokiem sędziego, który nakazuje postawić Pink przed rówieśnikami i zmusza go do zburzenia ściany. Pink jest skazany na najgorszy strach, maksymalną karę, na powrót do ludzi.
Good morning, Worm your honor
The crown will plainly show
The prisoner who now stands before you
Was caught red-handed showing feelings
Showing feelings of an almost human nature
This will not do
Call the schoolmaster
I always said he'd come to no good
In the end your honor
If they'd let me have my way I could
Have flayed him into shape
But my hands were tied
The bleeding hearts and artists
Let him get away with murder
Let me hammer him today?
Crazy
Toys in the attic, I am crazy
Truly gone fishing
They must have taken my marbles away
Crazy, toys in the attic he is crazy
You little shit you're in it now
I hope they throw away the key
You should have talked to me more often
Than you did, but no
You had to go
Your own way, have you broken any
Homes up lately?
Just five minutes, worm your honor
Him and me, alone
Babe
Come to mother baby, let me hold you
In my arms
M'lud I never wanted him to
Get in any trouble
Why'd he ever have to leave me?
Worm, your honor, let me take him home
Crazy
Over the rainbow, I am crazy
Bars in the window
There must have been a door there in the wall
When I came in
Crazy, over the rainbow, he is crazy
The evidence before the court is
Incontrovertible, there's no need for
The jury to retire
In all my years of judging
I have never heard before
Of someone more deserving
Of the full penalty of law
The way you made them suffer
Your exquisite wife and mother
Fills me with the urge to defecate
Since, my friend, you have revealed your
Deepest fear
I sentence you to be exposed before
Your peers
Tear down the wall
_____________________________
ŹRÓDŁA
Oficjalna strona Pink Floyd
The Wall Analysis
Książka: Comfortably Numb – A History of “The Wall” – Pink Floyd 1978-1981 (2006)
Książka: The Making of Pink Floyd: The Wall by Gerald Scarfe (2010)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz