Ragtime ("rag-time", "rag time") to gatunek muzyczny pomyślany jako muzyka taneczna w dzielnicach "czerwonych latarni" niektórych amerykańskich miast (Saint Louis i Nowy Orlean). Osiągnął maksymalny rozgłos między końcem XIX wieku a pierwszymi dwiema dekadami XX wieku. Muzyka ta, grana głównie na fortepianie honky-tonk, czasem w towarzystwie orkiestry, to forma muzyczna wywodząca się z formy tanecznej. Metrum parzyste 2/4 (z wyjątkami), tempo umiarkowane, rytm złożony i kunsztowny, silnie synkopowany (stąd nazwa pochodząca od angielskich słów ragged time – poszarpane metrum), z jednostajnym, zazwyczaj ósemkowym akompaniamentem w partii basowej.
Fortepian, który charakteryzował stulecia muzyki klasycznej, muzyki zamkniętej w chórach kościelnych i na dworach burżuazji, dotarł wreszcie na ulice i do salonów domów publicznych.
„Czarnoskòrzy nazywają "ragging" swój sposób tańca z przytupywaniem, a "rag" sam taniec. Jest to taniec, któremu towarzyszy klaskanie w dłonie i tupanie stopami ... synchroniczny rytm nieodłącznie z nimi związany, a ktòry przenieśli na banjo, gitarę i fortepian. Ten rodzaj muzyki został następnie nazwany „rag time” przez białego krytyka, który nie zdawał sobie sprawy, iż wynalazł tę nazwę, nawet wtedy, gdy inni krytycy i opinia publiczna używali jej na co dzień.”
- (Rupert Hughes, The Eulogy of Rag Time 1899)
Możnaby powiedzieć, że fortepian brzmi "czarno", emanuje zakazanymi namiętnościami, wyraża słabe i marginalizowane świeckie uczucia.
SCOTT JOPLIN
Ragtime można uznać za syntezę afrykańskiej synkopy i europejskiej muzyki klasycznej.
Scott Joplin (urodzony w Texarkana, między czerwcem 1867 roku a styczniem 1868 roku - zmarł w Nowym Jorku, 1 kwietnia 1917 roku) był amerykańskim kompozytorem i muzykiem, najbardziej znanym z gatunku ragtime; to on zdefiniował ten rodzaj muzyki, zyskując przydomek „King of Ragtime”.
THE ENTERTAINER (1902)
Entertainer to utwór ragtime skomponowany przez Scotta Joplina.
The Entertainer, wydany w 1902 roku, powrócił w latach 70. XX wieku w filmie "Żądło" (ang. The Sting), zdobywcy Oscara za najlepszą ścieżkę dźwiękową.
ZWIĄZEK MIĘDZY MUZYKĄ KLASYCZNĄ
I POPULARNĄ AFRYKAŃSKĄ
Ragtime to muzyka taneczna inspirowana polkami, mazurkami I popularnymi marszami pochodzenia europejskiego. Opiera się jednak na typowo afrykańskim elemencie, czyli na kontraście między dwoma różnymi rytmami, jednym regularnym i obsesyjnym
(zwykle typowym dla lewej ręki w utworach ragtime na fortepian),
drugim zróżnicowanym i synkopowanym
(wykonywanym prawą ręką).
„Jest wielu czarnych ludzi, którzy wstydzą się z powodu "cake-walk", ale myślę, że powinni być z niego dumni. Moim zdaniem czarni w tym kraju zrobili rzeczy, które obalają często zaawansowaną teorię, że są absolutnie gorszą rasą, udowadniając, że mają oryginalność i kreatywność artystyczną, a ponadto mają moc tworzenia dzieł o światowym wpływie i uniwersalnym zasięgu ... Nikt, kto podróżował, nie może kwestionować zwycięskiego wpływu ragtime i nie sądzę, że przesadą byłoby stwierdzenie, iż w Europie Stany Zjednoczone na popularnym poziomie znane są bardziej z ragtime niż z czegokolwiek innego, co wyprodukowało to samo pokolenie. W Paryżu ragtime nazywają muzyką amerykańską."
James Weldon Johnson, Autobiography of Ex-Coloured Man, 1912
Fortepian, który charakteryzował stulecia muzyki klasycznej, muzyki zamkniętej w chórach kościelnych i na dworach burżuazji, dotarł wreszcie na ulice i do salonów domów publicznych.
„Czarnoskòrzy nazywają "ragging" swój sposób tańca z przytupywaniem, a "rag" sam taniec. Jest to taniec, któremu towarzyszy klaskanie w dłonie i tupanie stopami ... synchroniczny rytm nieodłącznie z nimi związany, a ktòry przenieśli na banjo, gitarę i fortepian. Ten rodzaj muzyki został następnie nazwany „rag time” przez białego krytyka, który nie zdawał sobie sprawy, iż wynalazł tę nazwę, nawet wtedy, gdy inni krytycy i opinia publiczna używali jej na co dzień.”
- (Rupert Hughes, The Eulogy of Rag Time 1899)
Możnaby powiedzieć, że fortepian brzmi "czarno", emanuje zakazanymi namiętnościami, wyraża słabe i marginalizowane świeckie uczucia.
SCOTT JOPLIN
Ragtime można uznać za syntezę afrykańskiej synkopy i europejskiej muzyki klasycznej.
Scott Joplin (urodzony w Texarkana, między czerwcem 1867 roku a styczniem 1868 roku - zmarł w Nowym Jorku, 1 kwietnia 1917 roku) był amerykańskim kompozytorem i muzykiem, najbardziej znanym z gatunku ragtime; to on zdefiniował ten rodzaj muzyki, zyskując przydomek „King of Ragtime”.
THE ENTERTAINER (1902)
Entertainer to utwór ragtime skomponowany przez Scotta Joplina.
The Entertainer, wydany w 1902 roku, powrócił w latach 70. XX wieku w filmie "Żądło" (ang. The Sting), zdobywcy Oscara za najlepszą ścieżkę dźwiękową.
ZWIĄZEK MIĘDZY MUZYKĄ KLASYCZNĄ
I POPULARNĄ AFRYKAŃSKĄ
Ragtime to muzyka taneczna inspirowana polkami, mazurkami I popularnymi marszami pochodzenia europejskiego. Opiera się jednak na typowo afrykańskim elemencie, czyli na kontraście między dwoma różnymi rytmami, jednym regularnym i obsesyjnym
(zwykle typowym dla lewej ręki w utworach ragtime na fortepian),
drugim zróżnicowanym i synkopowanym
(wykonywanym prawą ręką).
„Jest wielu czarnych ludzi, którzy wstydzą się z powodu "cake-walk", ale myślę, że powinni być z niego dumni. Moim zdaniem czarni w tym kraju zrobili rzeczy, które obalają często zaawansowaną teorię, że są absolutnie gorszą rasą, udowadniając, że mają oryginalność i kreatywność artystyczną, a ponadto mają moc tworzenia dzieł o światowym wpływie i uniwersalnym zasięgu ... Nikt, kto podróżował, nie może kwestionować zwycięskiego wpływu ragtime i nie sądzę, że przesadą byłoby stwierdzenie, iż w Europie Stany Zjednoczone na popularnym poziomie znane są bardziej z ragtime niż z czegokolwiek innego, co wyprodukowało to samo pokolenie. W Paryżu ragtime nazywają muzyką amerykańską."
James Weldon Johnson, Autobiography of Ex-Coloured Man, 1912
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz