GOTHIC ROCK

 

LET'S GOTH

Termin "Goth" odnosi się do nurtu muzycznego zrodzonego z Post-Punka i New Wave; gotyk... ponieważ jest zakorzeniony w kulturze powstałej pod koniec lat 70-tych w Wielkiej Brytanii, a której przyjemność kręci się wokół tajemnicy, ciemności, złowrogiego poczucia rzeczywistości, przeklętej nostalgii, która smakuje jak utracony raj. Łonem, z którego narodziła się i rozprzestrzeniła ta kultura czy ruch społeczny, było miejsce zwane The Batcave, klub muzyczny w Londynie słynący z goszczenia wielu artystów gatunku Rocka Gotyckiego. Lokal zaczerpnął nazwę od kryjówki Batmana, mieści się w Soho i działa od lipca 1982 roku. Początkowo grały tam głównie zespoły Glamour i New Wave; później Jaskinia Batmana stopniowo zyskała miano „świątyni” Gotyckiego Rocka. Znani bywalcy Batcave, którzy przychodzili spotkać się z przyjaciółmi i napić się drinka, to muzycy i piosenkarze, tacy jak Nick Cave, Robert Smith z The Cure, Siouxsie Sioux i Steven Severin z Siouxsie, The Banshees, członkowie Bauhausu, Marc Almond (z Soft Cell) i wielu innych.

KULTURA GOTYCKA

Jedną z najbardziej edukacyjnych książek pozwalających zrozumieć złożoność gotyckiego, mrocznego świata jest Biblia Gotycka autorstwa Nancy Kilpatrick. Istnieją 4 filary, na których opiera się kultura gotycka:

1. Połączona z grozą literatura romantyczna XIX wieku.

2. Myśl egzystencjalistyczna, której filozofia konfrontuje nas z dyskomfortem życia w absurdalnym świecie.

3. Nihilizm, w którym ciemność nabiera pozytywnego poczucia spokoju, nostalgii i schronienia w obliczu pożerającej nas Nicości.

4. Poezja, która spowija 3 poprzednie składniki i miesza je w gęstej, abstrakcyjnej chmurze.

Ta forma myślenia i odczuwania objawia się na ludzkiej skórze, a nic nie jest bliższe skórze niż ubrania, które nabierają charakterystycznych cech dla tych, którzy są częścią owego mrocznego świata: ciemny, tajemniczy wygląd, dziwaczne fryzury i makijaże. I wreszcie cały ten świat spowija jego muzyka, która wyróżnia się mroczniejszym brzmieniem, z akordami mollowymi lub basowymi, pogłosami, aranżacjami w ciemnej tonacji i dramatycznymi oraz melancholijnymi melodiami.

Termin "got" został wymyślony we Włoszech i był obraźliwym sposobem na określenie tych północnogermańskich plemion, które najechały środkowo-południową Europę pod koniec istnienia Cesarstwa Rzymskiego. Bycie "gotem" oznaczało bycie barbarzyńcą. Goci byli plemieniem pochodzącym z wyspy Gotlandii, z regionu Götaland w Szwecji. Od nich wzięła się nazwa miasta Göteborg. Według mitologii nordyckiej Goci pochodzą z Hreiðgotaland. Wiele sag nordyckich mówi o Gotach, a najważniejsze z nich to Saga Hervöra i Saga Tyrfinga.

GOTYK TO ZESTAW WIELOKULTUROWY

Termin "gotyk" sięga IV wieku, czyli czasòw, kiedy to Rzymianie nazywali plemiona północnogermańskie Gotami w obraźliwy sposób; ich najazdy oznaczały koniec Cesarstwa Rzymskiego. To samo wydarzyło się w architekturze. Styl gotycki charakteryzował się wertykalnością, która wydłuża łuki i pocienia ściany, wywołując poczucie napięcia skierowanego w stronę nieba. W Europie jest pełno katedr, których dachy, kopuły, kolumny są tak wysokie, że zdają się dotykać nieba. Całe to środowisko napięcia i tajemniczości dało początek określeniu "gotyk" w charakterze synonimu tajemnicy, mroku, poufności, a nawet terroru. Literatura romantyczna i literatura grozy XIX wieku miała zdecydowanie zapach gotyku. W 1976 roku ukazał się „Wywiad z wampirem” Anne Rice. Ta książka powoli stworzyła publiczność także dla Gotyckiego Rocka.

W muzyce sytuacja jest dość skomplikowana: Alice Cooper jest uważany za ojca chrzestnego Gotyku, ale ze względu na teatralność ubioru i oprawy koncertów, bo tworzył muzykę wielu gatunków (Hard Rock, Heavy Metal, Garage Rock, GlamRrock, Hair Metal, Art Rock, Shock Rock), ale nigdy nie tworzył muzyki gotyckiej. Jeszcze przed Alice Cooperem piosenkarzem preferującym teatralność określaną jako horror i gotyk był pod koniec lat pięćdziesiątych Screamin Jay Hawkins. Mroczna głębia The Doors, a także egzystencjalistyczne teksty napisane przez wokalistę Jima Morrisona, zapewniły im miano ludzi gotyku, mimo że muzyka The Doors to psychodeliczny Blues Rock, a nie Rock Gotycki. Wśród poprzedników i prekursorów estetyki gotyckiej tradycyjnie uznawane są nazwiska takie jak Marc Bolan, Velvet Underground, David Bowie, Brian Eno, Iggy Pop i Sex Pistols, ale jako ruch muzyczny Rock Gotycki narodził się pod koniec lat 70-tych.

Christa Päffgen, czyli Nico

jest znana również pod pseudonimem „Priestess of Darkness” ze względu na gotycką i dekadencką atmosferę swoich piosenek w połączeniu z jej niepowtarzalnym głębokim, mrocznym i szorstkim głosem. Uważana jest za prekursorkę Gotyckiego Rocka. Na polu muzycznym pierwsze uznanie zdobyła jako współtwórczymi i wokalistka grupy The Velvet Underground, jednak jej przygoda z zespołem trwała jedynie kilka miesięcy. W 1967 roku rozpoczęła karierę solową.

Dziennikarz Kurt Loder napisał, że piosenka „All Tomorrow's Party” zespołu Velvet Underground, śpiewana przez Nico, to „fascynujące arcydzieło muzyki gotycko-rockowej”, która dopiero miała się narodzić. Akcja piosenki rozgrywa się w Fabryce Andy'ego Warhola i opowiada o niektórych tamtejszych postaciach, takich jak transwestyci.

KIEDY CIEMNOŚĆ GĘSTNIEJE

Już w 1967 roku niektórzy krytycy, tacy jak John Stickney, zdefiniowali mroczną i brutalną atmosferę muzyki The Doors terminem „Gothic Rock”, podobnie jak mroczne, gęste i medytacyjne dźwięki Velvet Underground. Pod koniec lat 70-tych zaczęto używać słowa „gotyk” na określenie atmosfery zespołów Post-Punkowych, których protest i przemoc skondensowały się w surowe, mroczne i niemal surrealistyczne brzmienia. Aby w pełni zrozumieć, co się działo, należy prześledzić plątaninę, która zapoczątkowała upadek Punka: powstał rój grup, które w przeciwieństwie do Punku nie składały już pustych obietnic rewolucji ani nawet gwałtownej krytyki wobec sfery politycznej i społecznej. Te nowe zespoły niosły wręcz pozytywne przesłanie, a była to możliwość drogi samoświadomości, rewolucji osobistej i wewnętrznej, energetycznego pobudzenia wyobraźni do wybudzenia jej z nieświadomego odrętwienia do tego stopnia, by nawet ​​zastraszyła umysł surowymi i okrutnymi prawdami.

Nurt mroczny stał się muzyką gotycką, natomiast nurt o bardziej elektronicznym stylu stał się nową falą (zwaną także Darkwave, zwłaszcza w Europie), i stąd niektóre zespoły o bardziej eterycznym stylu dały początek Dream Popowi. W końcu grupa taka jak Sister czy Mercy pokazała, że ​​gotyk był również jasny, więc Gothic Rock - nie tylko ciemność, ale wraz z wprowadzeniem drum-machine (elektronicznego instrumentu muzycznego przeznaczonego do wykonywania rytmów imitujących brzmienie instrumentów perkusyjnych) muzyka gotycka była również jasna, rytmiczna, bardziej poruszająca i płynna. Osoby zajmujące się muzyką dobrze wiedzą, że wystarczy dodać inny element z innej kultury, aby dać początek nowym nurtom muzycznym i tak narodził się właśnie Death Gothic, z Gothic Rock, ale z większą ilością niuansów horroru; a później Gothic Metal z cięższymi brzmieniami. 

Słuchacze Gothic Rocka, nawet jeśli ubierają się inaczej, czy to do pracy, czy z innych powodów, zawsze będą mieli w sobie mroczną esencję i wieczne ciemne piękno.

ROSE & THORN by Ryan Sook

PRZEKLĘCI

W 1976 roku ukazał się „Wywiad z wampirem” Anne Rice. Główny bohater, choć mroczny, pragnął towarzystwa i miłości. Według dziennikarza muzycznego Dave'a Thompsona książka powoli stworzyła publiczność także dla Gotyckiego Rocka. W tym samym roku zadebiutował punkrockowy zespół The Damned. Wokalista zespołu, Dave Vanian, był byłym przedsiębiorcą pogrzebowym i ubierał się jak wampir. Brian James, gitarzysta grupy, zauważył: „Inne zespoły miały agrafki, bondage i ciasne spodnie, ale gdy szedłeś na koncert The Damned, połowa lokalnego cmentarza była oparta o scenę.”

Kim była Pamela Rooke?

Prawie nikt tego nie wie. Urodzona 23 czerwca 1955 roku, jako pierwsza dziewczyna w historii założyła punkowy strój. Miała zaledwie 20 lat, złote szpilki, przezroczystą koronkową spódnicę i platynowe włosy. Weszła do sklepu najsłynniejszej brytyjskiej stylistki Vivienne Westwood i była to miłość od pierwszego wejrzenia. W sklepie sprzedawano ubrania inspirowane przeszłością, będące wyrazem młodości i buntowniczej kultury, oferując odzież z czarnej skóry i zamki w motocyklowym stylu. Projektantka swoimi ubraniami reprezentuje punkt zwrotny i odrodzenie angielskiej kreatywności.

Pamela stała się wzorem i inspiracją sklepu, który później przyjął nazwę SEX. Mężem Vivienne był Malcolm McLaren, ten, który pewnego dnia stworzył Sex Pistols (przyjmujący nazwę również od sklepu). Wszyscy byli przyjaciółmi Pameli. Pamela zapisała się w historii muzyki i mody pod pseudonimem Jordan Mooney (nazwisko jej męża), który wymyśliła dla siebie jeszcze jako nastolatka. Transgresywna, innowacyjna, wizjonerska; jest pierwszą punkową kobietą w historii.

W wywiadzie mówi: „„Mój wygląd nie był łatwy i przyjemny. W dwugodzinnej podróży pociągiem, którą codziennie odbywałam dojeżdżając do pracy między Seaford a Londynem – dopiero po dwóch latach było mnie stać na życie w mieście – przydarzały mi się różne rzeczy: ludzie się bali, niektórzy mnie oskarżali o sprowadzanie dzieci na manowce. Raz nawet wyrzucono mnie z wagonu.” 

Miała pewne doświadczenie muzyczne jako wokalistka w Peel Session. Zmarła w 2021 roku w wieku 66 lat. Można zatem stwierdzić, że moda punkowa i gotycka jest mieszanką skórzanej odzieży dla motocyklistów połączonej ze swobodą ubioru stosowaną w środowiskach "seksualnych", ponieważ Pamela wyznała, że zainspirowała ją swoboda, z jaką się ubierała, by odwiedzać transgresyjne i nielegalne kluby kultury LGBTQAI+

Gothic Rock rodzi się z popiołów Punku...

Aby narodziła się mroczna muzyka, Punk będzie musiał umrzeć. Albo przynajmniej przemienić się w coś innego. Nazwą to Post-Punkiem lub nową falą. Ta nowa fala (New Wave) będzie pełna wielu trendów: horror-szok The Cramps, mroczne brzmienie Hawkwind, elektronika Kraftwerk. Krótko mówiąc, ogromny kocioł wpływów, który pokolenie gotyku w końcu zasymiluje i przekształci w nowe formy zgodnie z bardziej klasycznym mechanizmem „przeróbki/przebudowy”.

«A więc tak: nowy Positive Punk, bez pustych obietnic rewolucji, ani w sensie rock'n'rollowym, ani w szerszej sferze politycznej. Tutaj istnieje jedynie możliwość samoświadomości, osobistej rewolucji, kolorowej percepcji i pobudzenia wyobraźni, która przeraża powolne jak leniwiec umysł i ciało.» 

- Richard North - 

GOTYCKI BOOM 

Po zapoznaniu się z tłem, preambułami, wpływami i korzeniami możemy stwierdzić, że Rock Gotycki jako nurt muzyczny, na poziomie komercyjnym i społecznym, eksplodował pod koniec lat 70-tych wraz z powstaniem 3 grup, które położyły podwaliny pod ten gatunek muzyczny i pozostały filarami i źródłami tego gatunku muzycznego: Bauhaus, Siouxsie and the Banshees, Joy Division.

Zespoły te to pionierzy nowych eksperymentów muzycznych, poszukiwacze przygód dźwiękowych, poeci ciemności i nihilistycznego sensu, marzyciele absolutu. Perkusje są ciemne, pełzające, przypominają dźwięki szkła, bas zdaje się tonąć, a nawet delikatnie skrobać groby, można poczuć rozrzedzenie pustki, która kondensuje się we wszechogarniającą harmonię, a więc surrealistyczny kontrast. Nikt nigdy nie grał tak jak oni.

Po czarnej fali antypolitycznego Punku młodzi ludzie, którzy już w nic nie wierzą, muszą sami zdecydować, że w świecie, w którym nie ma przyszłości, tworzy się mroczne środowisko, które ma swoje odzwierciedlenie nie tylko w sztuce muzycznej ale także w sztuce mody: ciemne ubrania, mocny czarny makijaż, wszelkiego rodzaju ćwieki (pierścionki, gwoździe, łańcuchy) jako symbol ciężkości i walki. Jednakże Siouxsie, matka chrzestna gotyku, nienawidzi określenia gotyk i mimo to Siouxsie, ze swoim czarodziejskim spojrzeniem, z oczyma w stylu Kleopatry, na zawsze pozostanie „ikoną gotyku, stale rozwijającym się dziełem sztuki”, mieszanką melancholii i agresywności.

KRÓLOWA NOCY

„Dorastałam nie ufając dorosłym jako osobom odpowiedzialnym, a jako najmłodsza w rodzinie byłam odizolowana i nie miałam się komu zwierzyć. Wymyśliłam więc swój własny świat, swoją rzeczywistość. To był mój sposób na obronę, na ochronę siebie od świata zewnętrznego; jedynym sposobem stawienia czoła życiu było posiadanie mocnej zbroi."

Susan Janet Ballion, lepiej znana jako Siouxsie Sioux, jest głosem i liderem swojej grupy, Banshees. Jej głos to fatalna, ale fascynująca mieszanka: ponury, dudniący, hipnotyczny, zmysłowy. A jej wygląd to także mieszanka wybuchowa: mroczna, agresywna, niepokojąca i bardzo zmysłowa. Ten rodzaj uwodzicielskiej odzieży ma swoje korzenie w praktykach seksualnych w stylu fetyszu i bondage i stanie  się później nieodłącznym elementem odzieży punkowej.

Nazwa „Banshees” została zaczerpnięta z horroru „Cry of the Banshee” z 1970 roku, w którym Banshees to imię celtyckiej postaci mitologicznej przedstawiającej czarownice i oznaczającej „kobiece duchy zwiastujące śmierć”. Siouxsie po angielsku oznacza kobietę podobną do kwiatu bzu, natomiast Sioux w języku Dakota oznacza małego węża.

BòL ŻYCIA

Pionierską grupą używającą hipnotycznych, bolesnych i mrocznych dźwięków była Joy Division. Ich muzyka jest abstrakcyjna i lodowata, a głos Iana Curtisa jest jeszcze bardziej lodowaty, obnażając jego myśli i wszystkie duchy, które uwięziły jego umysł. Ponure i introspekcyjne teksty, wyrażające najzupełniejszą samotność i nieufność wobec otaczającego świata, ale bogate w niszczycielską siłę wewnętrzną, dobrze łączą się zarówno z Punkową energią początku, jak i z bardziej wyrafinowanymi klimatami najnowszych dzieł Gotyckiego Rocka.

Joy Division to nazwa, ktòrą w nazistowskich obozach koncentracyjnych nadawano sektorowi, w którym więźniarki były przeznaczone do rozrywek seksualnych niemieckich żołnierzy i więźniów kolaborantów. 

Twòrczość Joy Division wywarła ogromny wpływ na scenę muzyczną, zanurzając się w ciemną stronę istnienia i wiele zespołów będzie się nimi inspirować. Śmierć piosenkarza, który w wieku 23 lat popełnił samobójstwo, położyła kres ich historii. Przyszły zespół (New Order) narodził się z pozostałych członków grupy, ale ich ewolucja poszła bardziej w styl New Wave i Synth Popu, a zatem mniej gotyku.

When routine bites hard and ambitions are low

And resentment rides high but emotions won't grow

And we're changing our ways, taking different roads

Then love, love will tear us apart again

Love, love will tear us apart again

Why is the bedroom so cold? You've turned away on your side

Is my timing that flawed? Our respect runs so dry

Yet there's still this appeal that we've kept through our lives

But love, love will tear us apart again

Love, love will tear us apart again

Do you cry out in your sleep, all my failings exposed?

There's a taste in my mouth as desperation takes hold

Just that something so good, just can't function no more

But love, love will tear us apart again

Love, love will tear us apart again

Then love, love will tear us apart again

Love, love will tear us apart again

ROBERT SMITH

The Cure bardzo często zaliczani są do gatunku Rocka Gotyckiego ze względu na smutny i dekadencki wizerunek. Robert Smith współpracował jako gitarzysta z Siouxsie and the Banshees i to właśnie dzięki nim zdał sobie sprawę, że The Cure nie byli gotyccy:  

”Na scenie, pierwszego wieczoru z Banshees, byłem zdumiony jak potężnie się czułem, grając tego rodzaju muzykę. To bardzo różniło się od tego, co robiliśmy z The Cure. Przebywanie z Banshee naprawdę zmieniło moje podejście do tego, co robiłem...”, dlatego sam Robert Smith wielokrotnie odrzucał definicję Rocka Gotyckiego, stwierdzając:

„To bardzo smutne, kiedy do nazwy „The Cure” wciąż doczepia się słowo „goth”. Nie jesteśmy kategoryzowalni. Przypuszczam, że kiedy zaczynaliśmy, byliśmy post-punkowi, ale ogólnie rzecz biorąc, nie jest to możliwa definicja. Jak można opisać zespół, który wydał album taki jak Pornography, a także Greatest Hits, gdzie każda piosenka znajdowała się w pierwszej dziesiątce na całym świecie? Gramy tylko muzykę The Cure, czymkolwiek ona nie jest.” 

Jest kilka piosenek The Cure, które mają gotycki klimat (z filmu The Crow piosenka „Burn” lub wspaniały „A Forest”), ale ogólnie rzecz biorąc, The Cure skłania się w stronę New Wave, a nawet Pop Rocka: piosenka „Friday I'm in love” jest tego dowodem.

 THE SISTER OF MERCY

Kolejnym kamieniem milowym, który wyłonił się z rdzenia Gotyckiego Rocka, jest zespół, którego nazwa wzięła się od tytułu piosenki Leonarda Cohena: siostra miłosierdzia. Katakumbowy głos Andrew Aldritcha oraz drum machine, która od razu została ochrzczona imieniem Doktor Avalanche, były mocnymi i innowacyjnymi stronami tego zespołu, który będzie miał brzmienie bardziej w stronę Rocka, więc chociaż zespół może pochwalić się fanami należącymi do tzw. kultury dark, The Sisters of Mercy uważają siebie przede wszystkim za zespół Rockowy i publicznie wielokrotnie odradzali kojarzenie ich muzyki z ruchem gotyckim, podobnie jak miało to miejsce w przypadku The Cure. Tak czy inaczej zespoły te stanowiły z kolei ważne źródło inspiracji dla formacji gotyckich drugiej generacji.

NICK CAVE

Od swoich post-punkowych początków po najnowsze dzieła, bliższe poezji śpiewanej, Cave opracował bardzo osobistą wersję przeróbki kluczowych gatunków muzyki zrodzonych w Stanach Zjednoczonych (Blues, Gospel, Country), z mrocznym i eksperymentalnym duchem New Wave i Gothic Rock, także dzięki charakterystycznemu gardłowemu barytonowi. Jego teksty, przepełnione silnym napięciem religijnym i ciągłym poczuciem nieuchronnej apokalipsy, poruszają takie tematy, jak rola boskości w życiu człowieka, poszukiwanie odkupienia, egzystencjalna udręka i utracona miłość.

„Nazwijcie mnie mrocznym i zdesperowanym, ale uwierzcie mi, robię wszystko, co w mojej mocy, aby wydostać się z tego mitu” – błagał w wywiadzie kilka lat temu. Niezrozumienie to los autorów przeciwnych prądom. Dwuznaczność między dobrem a złem, życiem a śmiercią, szaleństwem a jasnością zawsze znaczyła twórczość „barda z Melbourne”.

Niesamowity jest komentarz Johna Robba na temat muzyki Nicka Cave’a: „Uzbrojony w swoją mroczną wizję przyszłości o brzmieniu, w którym dramat Szekspira i poetyka Byrona mieszają się z kryminalną przemocą, ale także z melancholijnym pięknem.”

Goth nigdy nie cieszył się przychylnością prasy ani opinii społecznej, która kojarzy go z mrocznym i diabelskim otoczeniem, bo bycie Gothem oznaczało przyjęcie melancholii, taniec ze śmiercią, poddanie się urokowi seksu. Ale bycie Gothem oznacza także posiadanie związku ze sztuką i literaturą. Mroczna atmosfera Gotyku stopniowo zniknęła w innych gatunkach rodzącej się europejskiej Dark Wave czy amerykańskiego Deathrocka oraz Gotyckiego Metalu, który połączył zimną i mroczną atmosferę Gotyckiego Rocka z hałaśliwymi gitarami i agresywnością Heavy Metalu.

CZARNY NIE WYCHODZI Z MODY

Żyjemy w mrocznych i dystopijnych czasach, gdzie materializm, wojny i eksploatacja zasobów gospodarczych nie zapewniają nam przyszłości. Żyjemy pomiędzy pandemiami, wojnami, dewastacją, wyzyskiem i alienacją. Mroczna muzyka wie, jak z optymizmem stawić czoła zgniliźnie, ponieważ nie staje się ofiarą, ale w momencie upadku postanawia cieszyć się chwilą i także cieszyć się upadkiem. Podstawowymi tematami kultury gotyckiej są śmierć i seks, pierwotne siły, wrogowie, którzy stają się przyjaciółmi i rodziną. To nie przypadek, że po zniknięciu Gotyku i Darkwave’u odrodził się ruch kulturowy zwany Emo, inny popularny styl, na który wpływ ma styl gotycki - koncentruje się w ubiorach o ciemnych kolorach, często czernią, kontrastowanych jasnymi i krzykliwymi kolorami, ale muzyka jest tu pochodną Pop Rocka.

GOTYK I DARK

Muzycznie Gotyk zniknął wtopiony w wiele innych stylòw muzycznych i przetrwał przeszczepiony i zawoalowany w środowiskach muzycznych Pop oraz Electronic Body Music (Ebm), ale jego estetyczna sztuka ubioru i mody nadal ma bardzo żywe i silne wpływy społeczne. Wystarczy pomyśleć o stylu Steampunkowym, gotyckiej scenerii filmòw Batmana, noir Davida Lyncha czy całej filmografii Tima Burtona, w tym o niedawnym serialowym fenomenie "Wednesday Addams", przybliżających dzisiejszej młodzieży estetykę gotycką. Często ci, którzy kochają gotyk, oprócz muzyki, kochają kulturę, sztukę i literaturę. Żyjemy w mrocznych czasach, więc nietrudno zainteresować się także tego typu muzyką.

PODGATUNKI ROKA GOTYCKIEGO

Goth to co prawda subkultura z namacalnym początkiem, z dress codem i medialnymi elementami odniesienia, ale to także stan umysłu. Dlatego nurt gotycki jest obecny w wielu innych gatunkach muzycznych i nie tylko... w modzie, sztuce, literaturze, kinie. Nastąpiła jednak nieprzerwana ewolucja, od prymitywnego Gotyku do Gotyckiego Rocka, następnie pozytywnego Punka, aby stać się eteryczną muzyką Gotycką, czego dowodem są takie grupy muzyczne jak Cocteau Twins, Dead Can Dance i Xmal Deutschland. Z tego nurtu wywodzą się Dream Pop i World Fusion Music.

Szaleństwem jest próbować klasyfikować, które zespoły są mniej lub bardziej gotyckie. Te zespoły muzyczne, począwszy od Gothicu, tworzą 50 odcieni czerni. Wystarczy pomyśleć na przykład o muzyce She past away, której styl muzyczny przypomina mroczny ruch końca lat osiemdziesiątych, zmieszany z typową nowofalową elektroniką, ale pozostaje gotycka w swoich korzeniach.

50 ODCIENI CZERNI

Wyjątkowe połączenie ciemności i piękna gatunku Rocka Gotyckiego, eksploracja głębokich, introspektywnych tematów oraz wyraziste brzmienie i estetyka nadal urzekają słuchaczy na całym świecie.

Przyszłość Rocka Gotyckiego jest jasna, a nowe zespoły niosą pochodnię i przesuwają granice gatunku. Dopóki artyści będą skłonni zagłębić się w najciemniejsze zakątki ludzkiej natury i dopóki zapadające w pamięć piękno Gotyckiego Rocka będzie nadal przyciągać słuchaczy, gatunek ten będzie się rozwijać.

A więc, wznosimy toast za Gotyckie zespoły Rockowe, przeszłe, teraźniejsze i przyszłe. Niech wasza muzyka nadal inspiruje, rzuca wyzwanie i fascynuje. Niech wasza ciemność nadal przyświeca.

❤❤